* 23 maart 1881 in Worms
† 8 September 1965 in Freiburg d.B.
Hermann Staudinger wordt op 23 maart 1881 in Worms geboren. Zijn vader, Dr. Franz Staudinger, is filosoof in Darmstadt en adviseert hem, na school chemie te studeren om zijn carrière richting plantkunde in te slaan. Staudinger begint zijn studie in 1899, studeert in Darmstadt, München en studeer af in 1903 in Halle.
Later, in 1907, wordt hij assistent professor aan de Technische Hogeschool in Karlsruhe, verhuist in 1912 naar Zürich en doceert voor 14 jaar aan de federale Technische Hogeschool. In 1926 wordt Staudinger tot professor aan de Universiteit Freiburg benoemt.
In 1910 onderzoekt hij voor BASF de synthese van isopreen en ontdekt, dat de bekende theorieën over de structuur van natuurlijk rubber zich vergissen. Zijn controversiële hypothese gaat van lange moleculen uit en experimentele moeilijkheden bij het bewijzen van zijn theorie, brengen hem er toe, naar eenvoudigere moleculaire structuren te zoeken, zoals bijv. styreen.
In 1922 publiceert Staudinger in de Helvetica Chimica Acta een scriptie en vormt het begrip van macromoleculen en leidt hen in de polymerisatie binnen. Staudingers theorieën worden door de aanhangers van de oude modellen sterk aangevallen.
Op een conferentie in Cambridge ontmoet Staudinger in 1935 zijn Amerikaanse collega's Wallace H. Carothers, en vervolgt wat hij over polymeren had onderzocht.
Aan het eind van zijn wetenschappelijke carrière wendt hij zich weer tot de biologische macromoleculen en bewijst de leer van de moleculaire biologie.
In het jaar 1953 wordt Staudinger voor zijn grote bijdrage voor een beter begrip van polymeren met de Nobelprijs geëerd.
Hermann Staudinger overlijdt op 8 september 1965.
